Automatyzacja

Rację mają ci, którzy mówią, że stacjonarne ośrodki szkoleniowe mają większe szansę wyszkolenia dobrego zawodnika.

To jest zła informacja dla przeciwników takich ośrodków.

Dobra informacja to taka, że takie ośrodki, miejsca można stworzyć u siebie w szkole, gminie, mieście, a nawet w domu (patrz piwnica Ovtcharova).

Ja jednak nie o tym, choć temat ośrodków stacjonarnych wiąże się z tytułem niniejszych krótkich rozważań.

Ośrodki stacjonarne to możliwość częstszego trenowania (czytaj inaczej zwiększonej objętości treningowej).

To z kolei większa powtarzalnośc ruchów, która prowadzi do ich automatyzacji.

Automatyzacja to wielki skarb zawodnika.

Oczywiście jeśli posiada on odpowiednią technikę i potrafi to wykorzystać w grze.

To też baza do dalszego treningu, bardziej ukierunkowanego, twórczego i kreatywnego.

Jestem tu daleko od robienia z zawodnika robota, ba jestem temu jak najbardziej przeciwny.

Ale tenis stołowy to gra powtarzalnych ruchów w różnych sytuacjach w grze.

Wbrew pozorom automatyzacja nie powinna też wykluczać kreatywności.

Jest wręcz przeciwnie: dopiero kreatywność może tak naprawdę pomóc w grze na najwyższym poziomie jeśli zawodnik do perfekcji opanował swoją indywidualną technikę na bazie zautomatyzowanych ruchów w toku ciężkiej, długotrwałej pracy.

Uff – wyszło z tego trochę skomlikowane zdanie (wybaczcie mi), ale ts to też nie bułka z masłem.

To dlatego głównie zawodnicy z ośrodków stacjnarnych, centralnych, klubowych, gminnych, czy prywatnych wiodą prym wśród najlepszych.

Trenują dłużej i częściej wykuwając swój indywidulany styl gry.

Automatyzują ruchy, co powoduje, że gra jest pewniejsza i pozwala unikać prostych błędów.

Jeśli to tego dodamy dobrze zaprogamowany, twórczy, kreatywny trening możemy się czegoś spodziewać…

Zbyszek Stefański