Ciało i myśl

Rozmawiając z kilkoma bardzo dobrymi trenerami w Polsce często zastanawialiśmy się nad tym kim jest prawdziwy zawodnik? I na czym powinien polegać tak naprawdę trening?

Otóż każdy z nas swoimi indywidualnymi drogami, doświadczeniami i postrzeganiem tenisa stołowego stwierdzał właściwie to samo: trening to na pewno trening własnego ciała i podnoszenie technicznych umiejętności. Ale iść to musi w parze z treningiem umysłu i ducha. Nie będę tu snuł zawiłych psychologicznych rozważań. Posłużę się ostatnim przykładem pijaństwa naszych dwóch czołowych zawodników przed ostatnimi ME juniorów i kadetów.

Na ich przykładzie widać, że prawdopodobnie nie wpojono tym chłopcom wewnętrznej – etycznej, moralnej, zdroworozsądkowej –  motywacji bycia nie tylko lepszym zawodnikiem, ale i człowiekiem. W pewnym sensie są oni ofiarami pewnego schematu myślenia panującego w naszym kraju. Schematu, który zaniedbuje rozwój psychiczny i zawęża motywację uprawiania sportu w kierunku sfery materialnej. Pamiętam jak jeden z naszych czołowych trenerów motywował do pracy nastoletnich chłopców mirażem kupna markowego samochodu i zarobienia bajkowych pieniędzy. Wyrządzono tym zawodnikom olbrzymią krzywdę i ograniczono ich rozwój zarówno wewnętrzny (i paradoksalnie, choć nie dla mnie ) – jak i sportowy.

Wracając do wspomnianych wyżej „bohaterów” – gdyby byli naprawdę uświadomieni po co i dlaczego trenują prawdopodobnie do tego incydentu by nie doszło. Bardzo ładnie o tym mi mówił Tomek Redzimski w wywiadzie, który się ukaże niebawem. Doskonale to też ujął Grzesiek Nurzyński formułując tezę o treningu sportowym „myśli i ciała” (ja bym do tego dodał jeszcze ducha). Wreszcie Jurek Grycan tak doskonale to opisuje w swojej książce, którą tak promujemy na naszej stronie.

Rzadko się zdarza, by motywacja materialna dopoprowadziła zawodnika na szczyty. Coraz częściej wielu trenerów i zawodników zauważa, że bycie dobrym zawodnikiem może i powinno iść w parze z zintegrowanym wewnętrznie, nastawionym na rozwój człowiekiem.

Zbyszek Stefański