Czytelniczka do Krzysztofa Piwowarskiego

Mamy ciekawą dyskusję pasjonatów tenisa stołowego…

Cztelniczka odpisuje panu Krzysztofowi:

Echa ME – do Krzysztofa Piwowarskiego

Szanowny Panie Krzysztofie,

nie ma sensu z Panem dyskutować…

…bo się z Panem niemal w całości zgadzam.

Przedstawił Pan fakty, a jak wiadomo polemizować z faktami nie ma sensu.

Broniłam Nęcka, bo osiągnął sukces.

Pisze Pan, że to był mój cel.

Cel był nieco inny.

Zastanowić się, dlaczego przy okazji historycznego wyniku więcej krytyki niż pochwał zbiera trener kadry.

Tego nie rozumiem.

Rozumiem, że trudno do końca się cieszyć z wyniku Li Qian, bo osoby naturalizowane, przynajmniej dla mnie, nie przynoszą tyle radości co Polacy.

W związku z tym z jednej strony kibicowałam Grzybowskiej, bo ta wzbudza moją większą sympatię, z drugiej zaś rozsądek podpowiadał, że Li Qian ma większe szanse na tytuł mistrzowski.

Grubba i Kucharski potrafili pociągnąć za sobą media i kibiców.

Błaszczyk i Krzeszewski już nie.

Li Qian nawet na to nie ma szans.

Wcześniej atakowałam Dziubańskiego i twierdziłam, że Partyka i Grzybowska nic wielkiego nie osiągną.

Ku mojemu zdziwieniu i uciesze stało się inaczej.

Grzybowska zdobyła medal ME.

Ale wracajmy do Nęcka, jego ocen i ciekawych wniosków wynikających z tej dyskusji.

Mniej interesujące pytanie na początek.

Kogo by Pan wybrał na trenera kadry?

Czy jest lepszy kandydat?

Hiszpańskie ME pokazały, że władze PZTS dokonały wyboru najlepszego z możliwych.

Jednak dla mnie najciekawszy wątek wprowadza Pan, pisząc o drużynie klubowej i własnych wychowankach.

Do niedawna myślałam, że prawdziwy sukces trenerski to wychowanie zawodników.

Wychowankowie mieli dawać „papiery” na objęcie stanowiska trenera kadry.

Chyba nadszedł czas (zaraz Z. Stefański się włączy w polemikę J), żeby odejść do tego modelu.

Wyjaśniam dlaczego.

1. Trenerzy mają predyspozycje do pracy z młodszymi lub starszymi zawodnikami. Nie każdy się nadaje do siedmiolatków. Nie każdy się odnajdzie w pracy z dorosłymi.
2. Trudno znaleźć klub, w którym trenuje kilka grup wiekowych, a co za tym idzie brakuje sparingpartnerów dla najzdolniejszych.
3. U naszego bogatszego brata tenisa ziemnego, nikt nie mówi o „klubach opierających się na własnych wychowankach”.
4. Trudniej jest budować grupy zbliżone wiekowo, żeby powstała drużyna złożona z wychowanków, bo mało jest osób trenujących.
5. Mała ilość trenujących pociąga za sobą szukanie indywidualnych rozwiązań. Indywidualne treningi, sparingi w innych klubach, łączone obozy, obozy nie klubowe – co podświadomie dostrzega i organizuje np. Zbigniew Stefański i wielu innych.
6. Zmiana trenera potrafi pobudzić, zmobilizować zawodnika do lepszej gry, co udowodniła Katarzyna Grzybowska w Alicante.
7. Czy możemy wskazać trenera, który wychował kogoś od młodzika do seniora, i działo się to w jednym klubie?

Kogo wychowali Grycan, Kucharski, Nęcek, Krzeszewski, Rzemek, Dryszel, Dziubański – w kontekście tego, co piszę powyżej?

Stąd wniosek, przeciwny do tego, co twierdzi Pan Krzysztof, że trzeba się przestawić, gdyż tenis stołowy coraz bardziej opiera się na indywidualnościach.

Zgadzam się, że optymalny klub to ten, w którym trenuje kilka grup od młodzika do seniora, a wychowankowie zasilają pierwszą drużyną.

Kiedyś pisałam na łamach portalu, „Bardziej niż medal Li Qian cieszyłby mnie projekt, w którym uczestniczy setka siedmiolatków – bo to jest droga do dobrego”, dziś te słowa podtrzymuję. 

Wrócę na chwilę do myśli z pierwszego felietonu, w którym pisałam na trenerze siatkarzy.

W zasadzie Antiga do był człowiek znikąd.

A po mistrzostwach świata stał się gwiazdą.

Trener Nęcek udowodnił swoją wartość zdobywając medal.

Złoty – jakiego jeszcze nie mieliśmy w historii tenisa stołowego.

A Pan pisze, że trudno znaleźć sukcesy trenerskie.

Co z tego, skoro ME okazały się jego wielkim sukcesem.

czytelniczka

Linki zaprzyjaźnione:

Krzysztof Piwowarski do czytelniczki