Echa ME – czytelniczka pisze

Sukces ma dwóch ojców

Uwagi po ME

Nieco przewrotny tytuł nadałam, ze względu na występ Katarzyny Grzybowskiej. Chciałam wyrazić szczere uznanie dla naszej reprezentantki, bo nie przypuszczałam, że zawodniczka może osiągnąć tak dobry wynik. Upatrywałam szans dla kobiet w grze deblowej. Muszę więc przyznać się do błędu.

Pamiętam jak na juniorskich zawodach w Cetniewie Polki: Grzybowska i Partyka rywalizowały z Samarą i Dodean. Wydawało się jakiś czas temu, że Rumunki przeskoczyły w umiejętnościach sportowych i wynikach ulubienice trenera Dziubańskiego. Mistrzostwa Europy pokazały, że Grzybowska to czołowa zawodniczka Europy. Oby utrzymała ten poziom. I życzę, aby dalej się rozwijała.

Skuteczny jak Nęcek

Wiele osób wywołuje do odpowiedzi Zbigniewa Nęcka. Autor portalu time-out.pl niemal szczyci się tym, że by nie postąpił tak, jak trener reprezentacji. Tego zupełnie nie rozumiem. Z punktu widzenia skuteczności wyników trener Nęcek nie ma się przed kim tłumaczyć. Bo i dlaczego miałby to robić? No w sumie przed kim: mną, Stefańskim czy Piwowarskim? Osiągnął niebywały sukces i nikt mu tego nie odbierze. Nie chce się rozpisywać o dokonaniach Zbigniewa Nęcka na poziomie klubowym. Pozostaje mi stwierdzić, że to absolutny fenomen. Zarzuty, że trener Nęcek coś robi źle, wydają się być w świetle jego dokonań absurdalne. Trener i zawodnik są rozliczani z wyników, a nie ze sposobów, jakimi do tych wyników dochodzą.

Dyskusja nad tym, czy jest to trener, czy menadżer specjalnie nie ma sensu. Powinniśmy patrzeć przez pryzmat rezultatów. Czy ktoś pytał, jakie doświadczenie ma trener Antiqa, gdy obejmował reprezentację siatkarzy? A stał się bohaterem narodowym. Zbigniew Nęcek dobrze trafił. I z awansem trenerskim (choć właściwie z powrotem na to stanowisko), i z przygotowaniem zawodniczki. Należą mu się gratulacje, a nie słowa krytyki. Czy ktoś teraz analizuje, jakie metody treningowe stosował Hubert Wagner? Pewnie nie. A jest trenerem-legendą. Jakie znaczenie ma więc parasol ochronny nad Li Qian? Moim zdaniem żadnego. Grupa mężczyzn trenuje razem, być może w dobrej atmosferze. Co z tego, skoro nie ma żadnych wyników. Wolę Li Qian z mistrzowskim tytułem, która nie trenuje z Partyką czy Grzybowską, niż np. Partykę wygrywającą mało ważny mecz.

Sukces, sukces i po sukcesie

Przykre jest niestety to, że najprawdopodobniej sukces nie tylko nie odbije się szerokim echem, bo mało kogo to interesuje. Stało się tak, że tenis stołowy stał się sportem dość niszowym. To jedna z przyczyn braku chętnych do jego uprawiania. Li Qian ze względu na swoje pochodzenie nie pociągnie za sobą dziewczynek do treningu i wzrostu zainteresowania naszą dyscypliną. Zresztą gdyby Grzybowska zdobyła ME, to też byłoby tak samo.

Co do trenera Dziubańskiego należy mu trochę współczuć. Odszedł, gdy jego praca treningowa przełożyła się na wynik. Muszę przyznać, że tego się nie spodziewałam. Tym większy podziw mam dla Katarzyny Grzybowskiej, która odniosła życiowy sukces.  Jeszcze raz gratulacje!

Michał Dziubański

Na chłodno analizując postępowanie Michała Dziubańskiego, oceniam je pozytywnie. Kiedyś pisałam, że gdy Grzybowska lub Partyka pokładane w nich nadziej przełożą na sukces, przyznam rację Dziubańskiemu. Teraz nadszedł ten czas. Warto zwrócić uwagę, że „Dziubek” skupił się na dwóch zawodniczkach. Nęcek na jednej. I obaj swe koncepcje treningowe poparli wynikami. Więcej emocji wzbudza izolowanie Li Qian, niż myślenie i mówienie o wynikach – a te przecież są najważniejsze. Możemy sobie wyobrazić sytuację, że Chinka trenuje z Polkami. Nasuwa się pytanie, czy takie rozwiązania treningowe przyczyniłby się do podniesienia poziomu Grzybowskiej i Partyki? Być może tak, być może nie. Nie jestem w stanie odpowiedzieć. Jednak jeszcze raz chce napisać o tym, że więcej emocji wzbudza ocenianie trenerów (szczególnie Nęcka), niż radość z sukcesu. A powinno być odwrotnie.

W tle w jakiś sposób pada pytanie o prowadzenie zawodniczki na turnieju. Osobiście uważam, ze trener ma minimalny wpływ na wynik. Gra zawodnik, gra zawodniczka i to od nich, nie od trenera, zależy zwycięstwo lub porażka. Ale wśród szczegółów być może jest ten, który zdecydował o świetnej postawie Grzybowskiej. Może te szczegóły odkrył Zbigniew Nęcek, a nie dostrzegał ich Michał Dziubański.

Wymieniłam kilka uwag z autorem strony. Nie podobało mi się stwierdzenie, że Li Qian to „efekt” wojaży. Mogłabym wojażować tysiące kilometrów, żeby być najlepszą na Starym Kontynencie. Mimo że pan Zbyszek twierdził, że pisał to w dobrej wierze, tak to dla mnie nie zabrzmiało.

Największy sukces

Warto podkreślić, że wynik Li Qian to największy sukces powojennego tenisa stołowego w Polsce. Znakomici Andrzej Grubba i Leszek Kucharski i późniejsi reprezentanci Lucjan Błaszczyk oraz Tomasz Krzeszewski nie mieli tego szczęścia. Cieszmy się więc dwoma medalami, bo naprawdę jest z czego.

czytelniczka