Jeszcze raz o kobietach

Mamy taki wewnętrzny ranking na naszym portalu. Dotyczy on najczęściej otwieranych stron. Okazuje się, że zdecydowanie góruje artykuł zatytułowany: Krótka analiza kobiet. Gdyby tylko tak zainteresowanie naszymi paniami przekładało się na wyniki przez nie osiągane.

fot Christoph Jesarek

Jakie są przyczyny, że w najnowszej historii polskiego kobiecego tenisa stołowego nie osiągnęliśmy praktycznie żadnego znaczącego wyniku? Jedyny sukces, który mi przychodzi do głowy to półfinał MMP Ani Januszyk w Gdańsku 10 lat temu. Poza tym żadnego medalu od zgoła 30 lat na ME, już o MŚ nie mówiąc.
A przecież w sąsiednich krajach w różnych okresach czasowych mieliśmy lub mamy europejskie potęgi tenisowe. Na Węgrzech, w Jugosławii, Rumunii, Białorusi, Rosji, Czechach pokazano nam i pokazuje się nadal jak można zdobywać medale. Takie nazwiska jak: Hrachova, Urban, Perkucin, Popova, Batorfi, Toth, Boros, Pavlowicz, Ganina, Steff, Badescu wyszły spod rąk trenerów pracujących w Europie wschodniej. Co do Niemiec porównywanie jest trudne ze względu na środki finansowe, którymi ten kraj dysponuje. Ale proszę mi nie mówić, że w wyżej wymienionych krajach zza byłej żelaznej kurtyny jest więcej pieniędzy na szkolenie kobiet. Wręcz przeciwnie – w Czechach nie ma żadnego ośrodka centralnego. A a wszyscy najlepsi uciekają do byle jakich lig w zachodniej Europie. Mimo to Czeszki ostatnio ośmieszyły nas w eliminacjach do ME.

Było i jest więc od kogo się uczyć.

Czego brakuje byśmy przynajmniej w okresie jednego tenisowego pokolenia dochowali się 2-3 zawodniczek dobrej europejskiej klasy? A przez „europejską klasę“ rozumiem kogoś kto potrafi ograć każdą zawodniczkę z Europy, wygrywa od czasu do czasu jakiś dobrze obsadzony turniej i ma w swojej kolekcji medale z ME. Takim świetnym przykładem ilustrującym moje pojęcie „europejskiej klasy“ w kategorii mężczyzn był w męskim tenisie Tomek Krzeszewski. Doskonały deblista, a i w singla potrafił np. zagrać w finale Międzynarodowych Mistrzostw Niemiec. Był też świetnym partnerem dla Lucka Błaszczyka w turniejach drużynowych, gdzie potrafił ograć każdego.

Pingpong kobiecy jest w wielu środowiskach traktowany jeszcze nie do końca poważnie. Nie jest też przypadkiem, że centralny ośrodek dla pań powstał wiele lat później niż ten męski w Gdańsku.

Przez wiele lat pseudoteorie wypowiadane ustami pseudodziałaczy i nibytrenerów zabijały rozwój damskiego tenisa w Polsce. Nawet nie chce mi się tego powtarzać, bo pokazuje to tylko dyletanctwo wielu jeszcze aktywnych tenisowo osób. Od czasu do czasu pojawiały się wielkie talenty. Zdobywały i zdobywają medale na ME kadetki i juniorki, ale potem źle prowadzone, bez wsparcia z centrali, często będące obiektem trenerskich przepychanek rozmieniają się na drobne. Jest faktem, że panie nie potrafią grać tak widowiskowo w tenisa jak mężczyźni. Nie są takim magnesem przyciągającym rzesze kibiców – ale tak nie musi być!

Zastanawia mnie fenomen kobiecego tenisa ziemnego. Sam jako kibic równie chętnie oglądam zmagania tenisistek, jak i tenisistów. Wdzięk, gracja i sexapil jest równie atrakcyjne jak siła gry u panów. 

Myślę, że każdemu trenerowi kadry rozpoczynającemu pracę z kadrą kobiet naprawdę nie jest łatwo. Jednak warto i trzeba próbować czegoś nowego, innego, twórczego. Nie bać się zaryzykować. Innym się to przecież udaje. Trzeba pokonać mentalne granice niemocy, budować precedensy, być katem i przyjacielem na treningu zarazem. I umieć się porozumieć pośród tabunów niełatwych działaczy i trenerów.

Zbyszek Stefański