Krzysztof Piwowarski pisze

Przeczytałem ostatnio dwa teksty, które poruszyły mnie wykazanie się w nich bezradnością ich autorów.

Tekst pierwszy napisał były chętny na funkcję prezesa związku, który skarży się, że gdyby związek przyjął tylko parę jego propozycji, to dziś w tej trudnej sytuacji, jakiej się dyscyplina znajduje, byłby na innej pozycji, ba, powiedzieć można – posiadałby ekwipunek ochronny.

Autor ma rację co do postulatów i ofert programowych dla związku, tylko co z tego, adresatami nie byli z krwi i kości, znający się na organizacji i zarządzaniu sportem działacze, ale amatorzy, którzy są tam gdzieś przy sekcjach tenisa stołowego, które są „piątym kołem u wozu” w klubach wielosekcyjnych. Szczęśliwi, jak dostaną pudełko piłeczek od władzy. Polskim tenisem stołowym zarządzają demokratycznie działacze, którzy nigdy z własnej kasy nie utrzymywali sekcji sportowej.

Dla tych ludzi ważne było i jest to pudełko piłeczek, a nie innowacje w zarządzaniu związkiem sportowym. Jednak pandemia udowodni, kto naprawdę jest działaczem z krwi i kości, kto będzie walczył o powrót dzieci i zawodników do sali treningowej, kto zdobędzie fundusze na przetrwanie i na rozwój.

Polski Związek Tenisa Stołowego – to od niego zależy jak zmieni się polski tenis stołowy, jak zostanie odebrany przez darczyńców, czy będzie go stać na modyfikację modelu współzawodnictwa, tworzenia kadry czy szkolenia. Czy skończy się kolesiostwo związkowe, żeby się młody sprawdził.

Mam czasami wrażenie, że niektórzy działacze są u władzy, by załatwić własne sprawy, a nie tenisa stołowego.

Tekst drugi to wycie na puszczy szefa jednej z drużyn superligi mężczyzn, który ma problem z uznaniem sezonu tej klasy rozgrywkowej za zakończonego. Mogę mu tylko współczuć, że tak się stało, ale być może inaczej nie można było. Autor ma zastrzeżenia co do procedury i braku obiektywizmu wśród głosujących oraz być może u jednego z nich rodzaju nepotyzmu

Czy można było czekać do wyjaśnienia, co dzieje się w Polsce, można, tylko ile, 10 dni, 50 dni, nikt nie wie ile, oczywiście można było podjąć sprawę jeszcze bardziej demokratycznie i dać pod głosowanie ogółowi klubów (myślę o zasadach), w dzisiejszych czasach przecież to możliwe. Jednak oddanie władzy wsijem klubom byłoby być może gilotyną dla obecnych działaczy.

Autor powinien być świadomy, że przy tej strukturze władzy nie można było się spodziewać niczego obiektywnego, każdy kopie pod siebie, nawet gdy wygląda to na obiektywizm. We władzach PZTS jest więcej bezpośrednio zaangażowanych niż tych, dla których wynik jest neutralny. Struktura ta świadczy o chorobie, jaka zżera związek od środka. Poprzednia władza sponsorował siebie, obecna gra ze sobą.

Związek jest uwikłany w dziwne układy, jednych popiera, drugich zwalcza, dla innych jest obojętny. Tym wystawia glejty poparcia, a tamtym daje wilcze bilety, boi się otwartości, jest nietransparentny, jest brudny.

Pacta sunt servanda – to było obowiązujące gdy człowiek jest człowiekiem, obywatel był obywatelem, rycerz rycerzem, skończyło się, gdy chciwość, cwaniactwo przebiło te cechy wymienione wcześniej.

Jeszcze będzie przepięknie, jeszcze będzie normalnie!!!