Nie trzeba być najlepszym, by być najlepszym

Ciągle tego doświadczam lub jestem tego świadkiem.

Na początek mam złą informację: możesz nie wiem jak się starać, możesz być lepszy, wartościowszy, bardziej pracowity, bardziej uzdolniony to i tak najczęściej nię będziesz odpowiednio doceniony, wynagrodzony, awansowany.

Dlaczego tak się dzieje?

To rozważania dla psychologów, socjologów, czy spindoktorów.

Nie jest też tym razem tematem moich rozważań.

Jaka jest recepta, gdy tego doświadczasz?

Robić swoje, czasami się cofnąc o krok i znowu spróbować, a czasami widząc, że bijesz głową mur dać sobie spokój i spróbować gdzieś indziej.

Czasami po prostu lokalne układy, powiązania, nieodpowiedni ludzie, zwykły brak szczęścia lub własne popełniane błędy nie pozwalają iść do przodu.

To boli, ale trzeba się otrząsnąć i mrówczą, kreatywną pracą próbować szczęścia znowu.

Wtedy też ciągle się podnosząc zaczynasz nabierać szacunku do samego siebie, a i Ci inni – normalni – też to docenią.

Nie zdradzaj nigdy swoich ideałów, ale i też czasami dopasuj je do realiów.

Nie rzucaj się z motyką na słońce lecz bądź cierpliwy i konsekwetny.

Co nie wyklucza czasami trzaśnięcia czsami pięścią w stół i zaryzykowania.

Gdy się uda – super.

Gdy nie – trudno, musisz się liczyć z konsekwencjami.

Idź do przodu zgodnie ze swoim sumieniem, wartościami, ale o ogólnie przyjętymi zasadami etyki i moralności, bo ci Ci zostaje?

A gdy się nawet na końcu nie wszystko uda musisz sobie uświadomić: PRZYNAJMNIEJ PRÓBOWAŁEM.

To ostatni będą pierwszymi…

Zbyszek Stefański