Plan B

Początek sezonu to masa spraw i problemów do załatwienia.

Trzeba się ogarnąć i wyprostować wiele spraw.

W międzyczasie dużo się dzieje i przez głowę przewija się masa pomysłów na nowe artykuły.

Dziś o planie B…

Pierwszy obraz: Robert Lewandowski i zdjęcia z kolejnymi tytułami, pucharani i trofeami.

Oczyma wyobraźni widzę jednak obok niego na zdjęciach setki, a pewnie i tysiące może nawet bardziej uzdolnionych, lepszych, szybszych, inteligentniejszych, z lepszym startem życiowym.

Ale widzę w rzeczywistości tylko jego…

Drugi obraz: po dwudziestukilku latach telefon od mojego byłego zawodnika.

Pewnie jednego z największych talenciaków w mojej już przecież ponad 30-letniej karierze trenerskiej.

Wtedy zrezygnował z dnia na dzień mimo naszych starań.

Co te 2 obrazy łączy: w zasadzie wszystko i  nic.

Jak komu, co pasuje.

Spróbuję to wyjaśnić.

Robert Lewandowski jest obecnie jednym z najlepszych piłkarzy na świecie.

Osiągnął to ciężką pracą, ma talent, spotkał na swojej drodze odpowiednich ludzi w odpowiednim czasie, miał szczęście, i , i , i….

Dużo, by pewnie wymieniać czynników, które zdecydowały o miejscu w którym teraz jest.

Wspomina się jednak tylko o nim, a nie o setkach jeśli nie o tysiącach utalentowanych bardziej lub mniej, którzy chcieli pójść w jego ślady.

O nich nie pisze się książek, nie udzielają wywiadów i nie są na ustach wszystkich.

Nie udało się – kontuzja, mniej szczęścia, zły trener, nie ten menadżer, nadambitny lub leniwy rodzic, jednak nie ten talent, woda sodowa itp, itd.

Śmieszą mnie, a i czasami wkurzają mnie uwagi trenerów w sporcie wyczynowym w zasadzie do każdego zawodnika: umiesz, potrafisz, dasz radę.

Ale już wmawianie typu: jestes najlepszy, z każdym możesz wygrać, musisz wygrać to już spustoszenie w psychice młodego człowieka.

Ten najlepszy to przecież ten 1-den, jedyny, a po drodze zostawia samych przegranych zgodnie z tą filozofią myślenia.

Trzeba zrozumieć, że sukces w sporcie wyczynowym to rzecz rzadka, wyjątkowa i bedąca udziałem śladowej ilości zawodników i zawodniczek.

I wszelkiego rodzaju siłowe wmawianie, że umiesz, potrafisz, wygrasz, jesteś najlepszy wyrządza właściwie same szkody.

Zostawia po sobie tłumy frustratów, ludzi żyjących w depresji, zakompleksionych i mających przeróżne problemy.

Były zawodnik: uzbrojony w inną filozofię treningu mówi po latach:

Dałem ciała, nie osiągnąłem – ba nawet tak do końca nawet nie próbowałem -tego, co mogłem.

Ale dzięki wpojonym zasadom, dawkom pozytywnych sformułowań typu: jak coś robisz to rób to porządnie, trenuj zawsze jak najlepiej, walcz zawsze do końca, myśl itd, itp otrzymał plan B w swoim życiu.

Założył rodzinę, prowadzi z powodzeniem biznes, m.in dlatego – wciąż mi to powtarza – bo ma oparcie, korzenie w tamtych czasach.

Wpojono mu zdrowe zasady życiowe jakże uniwersalne w każdej dziedzinie życia: jak coś robisz to rób to porządnie, trenuj zawsze jak najlepiej, walcz zawsze do końca, myśl…

Bo, czym jest naprawdę sukces: bycie drugim Lewandowski, czy bycie pierwszym sobą?

W zgodzie ze swoim charakterem, drogą życiową, ułomnościami, przymiotami, doświadczeniami, sukcesami i porażkami i umiejętnością powrotu do korzeni, do zdrowych zasad…

Zbyszek Stefański