Syndrom przetrenowania

Dochodzi wtedy do obiektywnej obniżki formy, oraz co jest dużo ważniejsze, do subiektywnego złego samopoczucia: problemów ze snem, obniżki masy ciała, problemów z koncentracją, bóli mięśniowych, zawrotów głowy, podwyższonego ryzyka infekcji. Pominę, ze względu na zbyt małą możliwość przeprowadzenia takich badań, szczegółowe parametry laboratoryjne i wyniki badań krwi, które mogą jeszcze potwierdzić diagnozę.

Przyczynami są najczęściej zbyt długie i intensywne etapy treningowe, w zbyt krótkim okresie czasu, z niezachowaną proporcją regeneracji organizmu (szczególnie jeśli trening odbywa się w tzw. fazie beztlenowej i podczas odkładania się kwasu mlekowego). Do syndromu przetrenowania doprowadzić może również zbyt duże obciążenie ilością startów zawodnika. Nie wolno zapominać, że zawody, to oprócz wysiłku fizycznego również ogromne obciążenia psychiczne. W tenisie stołowym nie stosujemy z reguły bardzo wyczerpujących jednostek treningowych, dlatego ilość zawodów powinna być dobierana bardzo rozmyślnie.
Poza tym wielokrotne, monotonne treningi są większym problemem niż krótsze, intensywne, różnorakie bodźce treningowe. Często pomijanym faktem, a mającym niekiedy decydujące znaczenie dla formy zawodnika, jest jego sytuacja pozasportowa. Stres w formie problemów rodzinnych, szkolnych, zbyt szybko rozpoczęte treningi po przebytej chorobie, wieczny brak czasu dla samego siebie, nieadekwatne odżywianie – to wszystko ma czasami wpływ na formę i jej załamanie. Żeby nie był to artykuł stricte medyczny, pominę tutaj teorie fizjologiczne oraz wszystkie hormony, które ulegają większemu lub mniejszemu zaburzeniu podczas syndromu przetrenowania.(Gdyby to kogoś jednak interesowało to proszę pisać na maila).

Co robić?

Specjalna terapia w formie farmakologicznej (lekarstwa), albo za pomocą suplementów odżywczych, nie ma tutaj zastosowania. Rozpatrywna jest możliwość podawania leków antydepresyjnych, jest to jednak w fazie wstępnej i nie ma jeszcze ostatecznej zgody na tę formę leczenia. Najważniejszą terapią jest próba „wyłączenia” przyczyn. Treningi i ich intensywność muszą zostać zredukowane, a w cięższych przypadkach zalecana jest długotrwała przerwa. Na początku są dopuszczalne jedynie krótkie jednostki treningowe, pozostające w fazie tlenowej. Aby zniwelować monotonię treningową pomocna może być zmiana dyscypliny sportowej w celach rekreacyjnych. Dopiero po przywróceniu pełnej sprawności i możliwości obciążeniowej organizmu można zacząć intensywny trening, również w fazie beztlenowej. W skrajnych i bardzo trudnych przypadkach może to oznaczać przerwę kilkunastomiesięczną, jeśli nie dłuższą.