Sam często świadomie podejmuje się pracy z takimi zawodnikami.
To nie sztuka przejąć uzdolnionego zawodnika z dobrą techniką i dalej go prowadzić.
Tak naprawdę warsztat pracy dobrego szkoleniowca wykuwa się w pracy ze słabszymi, mniej zdolnymi, starszymi, czy nawet amatorami.
To u takich osób często (częściej?) widać prawdziwą ambicję i determinację do osiągnięcia celu, co tylko może inspirować.
To wtedy szkoleniowiec jest zmuszany do wyjątkowej inwencji, kreatywności, eksperymentowania i szukania niekonwecjonalnych rozwiązań.
Często się bowiem okazuje, że standarty z uzdolnionymi, czy profesjonalistami zupełnie nie skutkują w takich przypadkach.
Jest to też bardzo niewdzięczna praca, ponieważ na pierwsze efekty trzeba z reguły długo czekać.
Okazuje się też często, że po drodze do celu zawodnik gra jeszcze słabiej, niż przed rozpoczęciem pracy.
Próbuje bowiem do swojej gry wprowadzać już nowe elementy dopiero co wpajanej techniki, czy taktyki.
Często za wcześnie i często nieświadomie.
Efekt: groch z kapustą, co obniża jeszcze jego poziom sportowy.
Wtedy też trener powinien wykazać się talentem pedagogicznym i umiejętnością rozmowy i motywacji, by przekonać do swoich racji lub je na nowo przemyśleć.
Jeśli jednak nie zrażając się tym trener z zawodnikiem kontynuują pracę efekt poprawy powinien po jakimś czasie wyraźnie widoczny.
Iluż to trenerów nie ma ochoty z takimi osobami pracować lub robią to tylko za dodatkowe pieniądze?
Iluż trenerów zubaża w ten sposób swój warsztat szkoleniowy nie będąc zmuszanymi do pracy na najwyższych obrotach?
Iluż to trenerów nie pracując w ten sposób nie odkryje, że nowe doświadczenia procentują w pracy z uzdolnionymi, dziećmi, czy zawodnikami wyczynowymi…?
Zbyszek Stefański
Dodaj komentarz