Życie to walka

Przez ponad półtora roku w ramach możliwości pracy w niemieckiej szkole podstawowej uzupełniałem, doskonaliłem, potwierdzałem (?) swoje wykształcenie, które wypracowałem w Polsce.

Przypomnę, że jestem dyplomowanym nauczycielem wychowania fizycznego z 3 letnim stażem pracy jako nauczyciel w Polsce.

Jestem absolwentem gdańskiego AWF-u z tytułem magistra.

W międzyczasie otrzymałem umowę o pracę jako nauczyciel w szkole podstawowej na okres 2 lat, która była integralną częścią mojego dokształcania.

Stałó się to paru latach prób.

Po tym okresie po zaopiniowaniu prowadzących moje studia na 2 kierunkach: pedagogika i sport, a także dyrektora szkoły mogę otrzymać umowę o pracę na czas nieokreślony.

Wszystko na to wskazuje, bo jestem na końcu tej dziwnej i zastanawiającej drogi.

No bo jak się to ma to ma do statusu obywatelu kraju EU, gdzie teoretycznie moje wykształcenie powinno być bez problemu akceptowane?

Jak widać nijak.

O możliwośc pracy jako nauczyciel w Niemczech pomimo polskiego wykształcenia jest bardzo ciężko.

Mnie się udało (prawdopodobnie) ponieważ sytuacja polityczno-gospodarcza niejako przymusiłą Fatherland do sięgnięcia po obcojęzycznych nauczycieli z krajów EU.

Stało sie to m.in na skutek milonów uchodźców – i ich dzieci – którzy na płyneli w ostatnim czasie szeroką rzeką do Niemiec.

I tak to krytykowana w Polsce przez ministra Błaszczaka polityka multikulti pozwala pracować polskim nauczycielom w niemieckich szkołach.

Nie było łatwo.

Studiować w obcym kraju w niemieckim języku (nigdy go nie miałem w mojej polskiej historii edukacji) ze studentami, którzy mogliby być moimi dziećmi nie było proste.

Cóż dałem radę, ale ja nie o tym.

Na tym przykładzie jak na dłoni widać, że przez całe życie czekają na nas nowe wyzwania.

Pytania są  tylko następujące: czy możemy i chcemy temu podołać?

Czy chcemy podjąć walkę?

I czy chcemy zapłacić za to cenę?

Zbyszek Stefański