Rodzic w tenisie stołowym

z cyklu: z archiwum

Tak pisałem…

Czy się coś od tego czasu zmieniło?

15.08.2007

Jednym z naczelnych zadań trenera powinny być starania o dobre relacje z rodzicami. Jest to szczególnie ważne w młodszych grupach wiekowych.

Rodzice są niezbędnym spoiwem prawidłowego cyklu treningowego. Pełnią też niesłychanie ważną rolę w relacjach trener – zawodnik. Podzieliłbym rodziców i stopień ich zaangażowania na 3 grupy:

1. Rodzice biorący bardzo aktywny udział w rozwoju kariery zawodnika. Oczywiście można w tej podgrupie wyróżnić całe spektrum postaw i zachowań. Od aktywności konstruktywnej, poprzez nadmierną ingerencję, aż do przysłowiowego oszołomstwa kompletnie burzącego wyniki pracy.

Rolą trenera jest tak wychować rodziców i przekonać do wizji pracy, aby ich działalność była z pożytkiem dla wszystkich.

To właśnie w tej grupie można znaleźć ludzi bardzo życzliwie pomagających. I to w różny sposób (sponsoring, dowóz na zawody, pomóc w organizowaniu obozów itd). To często dzięki takim osobom tenis stołowy grup naborowych może dobrze funkcjonować. Bez nich harmonijny rozwój grupy i stała progresja wynikowa jest praktycznie niemożliwa.

2. Rodzice mniej lub więcej obojętni na to, co się dzieje na zajęciach. Z różnych przyczyn ich dzieci trafiły do sportu. Czasami to była ich inicjatywa, czasami samych dzieci, czasami kolega w pracy, a czasami zwykły przypadek zdecydował, że ich pociecha biega parę razy na trening z rakietką w plecaku. A oni to po prostu akceptują. W ten sposób wpisuje się trening tenisa stołowego w ich życie rodzinne. I dopóki nic ważnego nie dzieje się (szkoła, coraz częstsze wyjazdy na zawody, kupno sprzętu itd), a trening za bardzo nie ingeruje w problemy dnia codziennego rodziny to generalnie wszystko jest w porządku.

3. Rodzice kompletnie nie zainteresowani tenisem stołowym. Albo, co gorsza niechętnie, a nawet wrogo do niego nastawieni.

Sam trener nierzadko widząc bardzo uzdolnione dziecko inwestuje w niego czas. Nie widzi (lub może nie chce widzieć?), że jest to czas stracony. W tej grupie rodziców z różnych względów nie może liczyć na poparcie. Wcześniej, czy później zawodnik rezygnuje z gry lub w najlepszym razie bawi się w tenis stołowy. I im szybciej dany szkoleniowiec rozpozna właściwie taką sytuację i będzie w tych inwestował w których powinien tym lepiej (będzie mniej bolało).

Kończąc pragnę powiedzieć, że pomimo różnych problemów nie wyobrażam sobie harmonijnej pracy z zawodnikiem bez współpracy z jego rodzicami. Dobre relacje z rodzicami są też wykładnikiem pedagogicznych zdolności trenera.

Zbyszek Stefański