Jest czas Świąt Bożego Narodzenia. Zbliżamy się w nich do drugiego człowieka. Przez tę parę dni jesteśmy chyba trochę lepsi dla innych, a przynajmniej staramy się tacy być. Dajemy siebie więcej innym.

Piszę to dlatego w tym czasie, ponieważ może będzie łatwiej zrozumieć przesłanie tego felietonu.

Rzecz będzie właśnie o sprawie mało popularnej w czasach, gdzie pieniądz wielu ludziom przesłania wszystko – o zawodowej misji jaką trener ma do spełnienia w stosunku do swojego zawodnika.

Jestem pewnie idealistą, ale uważam, że praca trenera to nie tylko ciągła walka o wynik. Kto tylko tak postrzega ten zawód jest dla mnie zwykłym karierowiczem.

I ja miałem w swojej dość już bogatej karierze szkoleniowca okresy , gdzie parłem bardzo mocno próbując udowadniać, że jestem najlepszym trenerem świata. Mam jednak nadzieję, że mimo wszystko nigdy nie przekroczyłem tej płytkiej granicy – jakże w takim myśleniu łatwiej do przekroczenia – przedmiotowego traktowania zawodników.

Trener powinien być ze swoim zawodnikiem na dobre i na złe bez względu jaki pułap umiejętności jego wychowanek osiągnął. Zawsze mnie mierzą szkoleniowcy, którzy po przysłowiowym „przeżuciu” zawodnika bez słowa lub na zimno rezygnują z jego „usług”. Takie towarowe postrzeganie zawodnika urąga według mnie wszelkiej etyce, moralności i kulturze.

Oczywiście, że sport wymusza w swojej istocie eliminacje słabszych i promocję lepszych.

Szczególnie wyraźnie to widać na poziomie wyczynu.

W tym momencie można i trzeba zadać pytanie: no dobrze, ale jak pogodzić te rzeczy o których pisałem wcześniej z eliminacją jednych i stawianiem na innych?

Recepta jest prosta, choć taka trudna: dawanie siebie w codziennej pracy i rozmowa – dialog.

Jeśli zawodnik czuje się ważnym partnerem. Jeśli trener z nim rozmawia. Jeśli jest świadomy oczekiwań trenera to i łatwiej mu potem zaakceptować jego decyzje.

Jakże często można spotkać się z arbitralnymi decyzjami, czy opiniami szkoleniowców, działaczy, trenerów, dziennikarzy. Nie wnikając w odczucia zawodników – przecież najważniejszych osób w całym tenisie stołowym – bardzo często ich tym krzywdzą.

W swej pracy nierzadko musiałem decydować o kimś kosztem kogoś innego. Nie twierdzę, że moje decyzje były zawsze słuszne, bo nie były. Ale wiem jedno, że dialog z moimi podopiecznymi pozwalał na wyjaśnienie wszystkich spornych spraw.

Zachęcam więc do takiego sposobu postępowania.

Nie trzeba mieć skończonych studiów, dotatkowych fakultetów, tytułów naukowych, żeby zrozumieć jedną rzecz: że zawodnik to człowiek, który myśli i czuje.

Zbyszek Stefański